ஓவியம்: சித்ரா ரங்கராஜன்
எத்தியோப்பியாவின் தெற்கு சூடானின் எல்லைக்கு அருகில் வசிக்கும் முர்சி பழங்குடியினர், சர்மிக் இனக்குழுவைச் சேர்ந்தவர்கள். ஓமோ நதி மற்றும் அதன் கிளை நதி மாகோ இடையே மலைகளால் சூழப்பட்டுள்ள நாட்டின் மிகவும் தனிமைப்படுத்தப்பட்ட பகுதிகளில் ஒன்று முர்சி மக்களின் இருப்பிடம்.
இந்தப் பழங்குடியினரின் மக்கள் தொகை 10 ஆயிரம் என மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இது 18 குலங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. ஒவ்வொரு முர்சியும் கால்நடைகளைப் பொக்கிஷங்களாகக் கருதுபவர்கள். பெயர்கள்கூட அவர்களுக்குப் பிடித்த மாட்டின் நிறத்திற்கு ஏற்ப கொடுக்கப்பட்டுள்ளன. முர்சி மக்கள் உள்ளூர் பழங்குடியினரிடையே அதிக எண்ணிக்கையிலான கால்நடைகளைக் கொண்டுள்ளனர், எனவே அவர்கள் பணக்காரர்களாகக் கருதப்படுகிறார்கள். அனைத்து சமூக உறவுகளும் கால்நடைகளின் பரிமாற்றத்தால் அங்கீகரிக்கப்படுகின்றன. வரதட்சணை பொதுவாக 30-40 மாடுகளால் கட்டமைக்கப்படுகிறது. இந்தச் செல்வம் மணமகனின் குடும்பத்திலிருந்து மணமகளின் குடும்பத்திற்குச் செல்கிறது. எனவே, ஒரு பெண்ணின் பிறப்பு ஓர் ஆசீர்வாதமாகக் கருதப்படுகிறது. இது ஒரு தந்தையின் செல்வத்தின் வளர்ச்சிக்கு பங்களிக்கிறது.
முர்சி மக்கள் பாரம்பரியமாக கால்நடை வளர்ப்பில் பணம் சம்பாதித்தாலும், சமீபகாலங்களில் அவர்கள் விவசாயத்தில் அதிக நிபுணத்துவம் பெற்றுள்ளனர். அவர்கள் சோளம், பீன்ஸ், கொண்டைக்கடலை, புகையிலை ஆகியவற்றை வளர்க்கிறார்கள். அவர்கள் தேனீ வளர்ப்பையும் கையாளுகிறார்கள். அவர்கள் அரிதாக இறைச்சி சாப்பிடுகிறார்கள், பொதுவாகப் பண்டிகை நிகழ்வுகளின் போது அல்லது வறட்சியின் போது மட்டுமே. முர்சி மக்கள் உயரமாகவும் மெலிந்தும் இருக்கிறார்கள். அவர்களின் பொதுவான உடை, தோளில் புரட்டப்பட்ட போர்வை. பெண்கள் மேலே போர்வையையும் இடுப்பில் ஆட்டின் தோலையும் கட்டிக்கொள்கிறார்கள். ஆண்கள், பெண்கள் இருவரும் தங்கள் தலையை மொட்டையடித்து, தலையில் வடிவங்களை கூர்மையான கத்தியால் வெட்டிக்கொள்கிறார்கள்.
முர்சி பழங்குடியினப் பெண்கள் தங்கள் வயிற்றில் தாங்கள் பிறந்த குலத்தின் அடையாளத்தையும், தோளில் தங்கள் கணவர்களுக்குச் சொந்தமான பசுக்கள் போன்ற வடிவத்தையும் வைத்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் நிறைய நகைகளை அணிவதில்லை, ஆனால் பெரும்பாலும் உலோக பட்டைகள், வளையல்கள் அணிகிறார்கள். விழாக்களின் போது, பெண்கள் விலங்குகளின் தோல்கள், விலங்குகளின் தந்தங்களால் செய்யப்பட்ட தலைக்கவசங்களை அணிந்து கொள்கிறார்கள்.
சில நேரம் யானைகளின் எலும்புகள், முடிகளால் செய்யப்பட்ட வளையல்களை அணிகிறார்கள். மொழி, கலாச்சாரத்தின் அடிப்படையில் முர்சி மக்கள் சூரி பழங்குடியினரை ஒத்திருக்கிறார்கள். கலப்புத் திருமணங்களும் உண்டு.
முர்சி மக்கள் மிகவும் முரட்டுத்தனமான பழங்குடியினராகக் கருதப்படுகிறார்கள். அவர்களின் நிலைப்பாடு மிகவும் கடுமையான சூழலில் உயிர்வாழ வேண்டிய அவசியத்திலிருந்து உருவாகிறது. முர்சி பழங்குடியினப் பெண்கள், கீழ் உதட்டில் வைக்கப்படும் களிமண் தட்டுகளுக்குப் பிரபலமானவர்கள். ஒரு பெண் 14 வயதாக இருக்கும்போது, அவளுடைய நான்கு கீழ் பற்கள் அகற்றப்படுகின்றன. மேலும் அவள் 15 வயதை அடையும் போது, அவள் கீழ் உதடு கீறப்படுகிறது. உதட்டில் வைக்கப்படும் தட்டு என்பது ஒரு பெண் பருவத்திற்குள் நுழைவதைக் குறிக்கிறது.
உதடு எவ்வளவு தூரம் நீட்டப்பட வேண்டும் என்பது பெண்களின் விருப்பம். இந்த வேதனையான செயல்முறை பெரும்பாலும் பல மாதங்கள் நீடிக்கும்.
வயதான திருமணமான குழந்தைகளுடன் இருக்கும் பெண்களைவிட திருமணமாகாத பெண்கள், புதுமணப் பெண்களால் உதடு தட்டுகள் அதிகம் அணியப்படுகின்றன. அவை பொதுவாக ஆண்களுக்கு உணவு பரிமாறுதல், பசுவிடம் பால் கறத்தல், திருமணம் போன்ற முக்கியமான சடங்குகள் போன்ற சந்தர்ப்பங்களில் அணியப்படுகின்றன.
திருமணமாகாத பெண்கள் பொது இடங்களில் இருக்கும்போதெல்லாம் உதடு தட்டுகளை அணியலாம். ஒரு காதலன் அல்லது கணவன் தன் காதலி அல்லது அவனது மணப்பெண்ணின் உதடு முழுவதுமாக குணமாகும் வரை அவளுடன் உறங்க மாட்டார்கள்.
உதடு தட்டு பல அர்த்தங்களைக் கொண்டுள்ளதாக முர்சி மக்கள் கருதுகிறார்கள். முதலாவதாக, இது அழகின் சின்னம். இரண்டாவதாக, இது கணவனுக்குத் தன் அர்ப்பணிப்பைக் குறிக்கிறது. ஏனென்றால் அவருக்கு உணவு பரிமாறும்போது அது மிகுந்த பெருமையுடன் அணியப்படுகிறது. கணவன் இறந்துவிட்டால், ஒரு பெண்ணின் வெளிப்புற அழகு அவரது மரணத்திற்குப் பிறகு மங்கிவிடும் என்று கூறப்படுவதால் அப்போது உதடு தகடு அகற்றப்படுகிறது. உதடு தட்டு முர்சி அடையாளத்தின் சக்திவாய்ந்த சின்னமாகக் கருதப்படுகிறது. அது இல்லாமல், அவர்கள் மற்றொரு பழங்குடி உறுப்பினராகத் தவறாக நினைக்கும் அபாயம் உள்ளது.
போக போக அதுவே பழகிடும் என்பது போல், விரும்பிய திருப்திக்கு உதடு நீட்டியவுடன் அது வலிக்காது என்று மனதைத் தேற்றிக்கொள்கிறார்கள். சிறுமிகள் பருவமடையும் போது, அவர்களின் தாய் வழக்கமாகக் கீழ் உதட்டின் கீழ் பகுதியில் ஒரு சிறிய மரக் குச்சியைச் சொருகுவதன் மூலம் இந்தக் கொடுமையான செயல்முறையைத் தொடங்குகிறார். சிறிய மரக் குச்சி பெரிய குச்சிகளாக மாற்றப்படுகிறது, பின்னர் களிமண் தட்டுகள் படிப்படியாகப் பெரிதாகி கீழ் உதட்டை நீட்டிக்கொண்டே இருக்கும். இந்தச் செயல்பாட்டின் போது உதடு பாதிக்கப்பட்டு, விரைவாக நீட்டினால் அது உடைந்துவிடும். ஒரு சுர்மா பழங்குடி கிராமத்தில், கீழ் நீட்டப்பட்ட உதடு உடைந்த நிலையில் தொங்கிக்கொண்டு தரையை நோக்கிச் செல்வதைக் காண்பது அசாதாரணமானது அல்ல. இரண்டு முதல் நான்கு கீழ்ப் பற்கள் இந்த உடல் மாற்றச் செயல்பாட்டில் அகற்றப்படுகின்றன, எனவே கீழ் உதடு, வாய் உதடு தட்டைப் பிடிக்க ஏதுவாக இருக்கும். உதடு தகடை பெறுவதற்கான சில செயல்முறைகள் உயிர் போகும் வலியை ஏற்படுத்துகின்றன. உதடு தகடுகள் பாரம்பரியம் பெண்களின் விருப்பம். பல இளைய தலைமுறையினர் இந்த நடைமுறையை நிறுத்த தேர்வு செய்கிறார்கள். கடுமையான உடல்நலப் பிரச்னைகளை ஏற்படுத்தும் தொற்றுநோய்களுக்கு வழிவகுக்கும் இந்த நடைமுறையை நிறுத்துவதற்கு அரசாங்கம் அழுத்தம் கொடுத்துள்ளது. காது மடல்களில் தட்டுகளை வைக்க பரிந்துரைக்கிறது.
ஆண்கள் பாரம்பரிய உதடு தகடு கலாச்சாரத்தை மிகவும் மதிக்கிறார்கள். அதைவிடப் பெண்களின் விருப்பத்தையும் மதிக்கிறார்கள். இந்த மாற்றத்தின் மூலம் ஓமோ பள்ளத்தாக்கு பழங்குடியினரில் இனி உதட்டுத் தட்டுகள் இருக்காது. இளைஞர்கள் இந்தப் பாரம்பரியத்தைத் தொடர வேண்டாம் என்று தேர்வு செய்வது மிகுந்த வரவேற்புக்குரியது. காது அடைப்புகள், உடல் வடுக்கள் இன்னும் நடைமுறையில் அடையாளங்களாக இருக்கின்றன.
குடும்பத்தின் பாரம்பரியம், மரியாதை என்கிற பாரத்தைப் பெண்களின் தலையில் சுமத்தியவர்கள், இங்கே ஒரு படி கீழே போய் வாயில் மொத்த பாரத்தையும் சுமத்தியிருக்கிறார்கள்!
(தொடரும்)
படைப்பாளர்:
சித்ரா ரங்கராஜன்
கட்டிடக் கலை மற்றும் உட்புற வடிவமைப்பாளராக சென்னையில் தன் கணவருடன் நிறுவனத்தை நடத்திவருகிறார். ஆங்கிலத்திலும் தமிழிலும் எழுதுவதை ஆர்வமாகக் கொண்டுள்ளவர். புத்தகங்களுக்குப் படங்கள் வரைவதிலும் நாட்டம் கொண்டவர். பெண்ணியச் சிந்தனையில் மிகுந்த ஆர்வமுள்ளவர். ஒருவரின் வாழ்க்கையில் பெரிய மாற்றத்தை ஏற்படுத்துவதில் ஓர் எழுத்தாளருக்கு முக்கியப் பங்குண்டு என்பது இவருடைய வலுவான கருத்து.
விபரீதமான பழக்கங்கள் பெண்களை மையப்படுத்தியே உள்ளன என்று தோன்றுகிறது.