பெண்களுக்கு இன்னும் என்னதான் சமத்துவம் வேண்டும் என்று கேட்பவர்களுக்கு, ‘ஒரு நாட்டின் பிரதமராக வருவதற்கு இந்திராகாந்திக்குப் பிறகு ஒரு திறமையான பெண் கூடவா இல்லை’ என்ற ஒற்றைக் கேள்வி போதாதா? இப்படியாக அந்தத் திரைப்படம் பேச வேண்டியதை அழகாக, அதே நேரத்தில் சமூகத்தில் அழுத்தமாகப் பேசிச் சென்றது.
ஒரு படம் அப்படி என்ன செய்யும்? ஒரு நாள் இரவு முழுவதும் தூங்காமல் இருக்கச் செய்யும். மனதில் இனம் புரியாத ஒரு வெறுமையை உருவாக்கும். அப்படியொரு படம்தான் இது.
ஓர் இளவரசியின் வாழ்க்கை பெரும்பாலும் தன் சுய விருப்பங்களை விட்டுக் கொடுப்பதாகவே இருந்து வருகிறது. வயதுக்கு மீறிய பொறுப்புணர்வும் கடமைகளும் தான் இளவரசிகளை ஆட்கொண்டுள்ளன.
மனதில் தோன்றும் காதல் உணர்வைத் திருமண வாழ்வோடு பொருத்திப் பார்ப்பது தான் இங்கு எழும் சிக்கல். காதல் முறிந்து போவது போல் அதனுடனான காமமும் காலப்போக்கில் கடந்துவிடும்
ஆழமான, அழுத்தமான ஒரு கேரக்டரை உருவாக்கிவிட்டு, அந்த கேரக்ட்டருக்கு டைட்டிலில் இடம் கொடுப்பதில் என்ன சிக்கல் இருந்திருக்கக் கூடும்?
ஆண் வெளி நாட்டில் வேலை செய்யுறான். அவனைத் திருமணம் செய்யும் பெண்ணும் கூடவே அவளின் அனைத்தையுமே பிறந்த நாட்டில் விட்டுவிட்டு அப்படியே அவன் பின்னால் ஓட வேண்டியிருக்கிறது.
சுத்திப் பார்க்குறப்போ ஒரு பெவிலியனுக்குள்ளேயே நின்னுடக் கூடாது. ‘அடுத்தது பார்க்கலாம்’னு மனசை அலர்ட் பண்ணிட்டே இருக்கணும். அதோட பிரம்மாண்டம் அப்படி.
துபாய் அரசும் ஒரு நாடா நாங்க படைப்பாளர்களுக்கு மதிப்பு கொடுக்கிறோம். ஆனால், விதிகளை மீற முடியாதுன்னு வழக்கை எதிர்த்து வாதாடுது. ‘உள்நாட்டு விவகாரங்கள்ல தலையிட முடியாதுன்னு யுனெஸ்கோவும் விலகிடுது..
அவகாடோன்னு ஒரு பழத்த ஜூஸ் போட்டுக் குடிச்சு உவ்வ்வே! வளைகுடா மருமகளா இருந்த நான் தமிழ்நாட்டுப் பொண்ணா மாறி, இப்ப லிஸ்ட் இல்லாம சூப்பர்மார்க்கெட் போறதில்லை.
‘பூக்களைப் பறிக்காதீர்கள்’ போர்டை பாக்குற வரை பறிக்கணும்னு ஆசை இருக்காது. அதைப் பார்த்ததும் மனசுக்குள்ள குட்டி சைத்தான் ஒரே ஒரு பூ பறிக்கலாமான்னு பிராண்டும்.
