ஒவ்வொருவராக ஒவ்வோர் அடியாக எடுத்துவைத்து வீட்டைவிட்டு வெளியே வரத் தொடங்கிய காலம் மாறி, இன்று எத்துறையிலும் தங்கள் முத்திரையைப் பதித்து வருகிறார்கள் பெண்கள். தங்களின் வாழ்வில் திண்ணமாகக் காலூன்றும் விழைவையும் தங்களின் உணர்வுகளைக் கலைகளின் வழியே வெளிப்படுத்திக்கொள்ளப் பொங்கிவரும் ஆசையையும் அணைபோட்டுத் தடுக்காமல் பாய்ந்தோடும் ஆற்றினைப் போலப் பயணப்படத் தொடங்கிவிட்டார்கள். தங்களுக்கென வரையறுக்கப்பட்ட சதுரப் பெட்டிக்குள் முடங்கிவிடாமல் சமூகத்தின் லட்சுமண ரேகைகளைத் தாண்டி நடைபயிலும் இவர்களைப் பார்க்கும்போது பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாகக் கோலோச்சிவரும் ஆண்மையச் சமூகத்துக்கு ஓர் இயல்பான குழப்பம் ஏற்படுகிறது. கூடவே இனம்புரியாத பயமும் தயக்கமும் தலையெடுக்கிறது. காலங்காலமாகத் தனக்கென வகுத்துக்கொண்ட படிநிலையும் முக்கியத்துவமும் கைவிட்டுப் போய்விடுமோ என்ற பதற்றம் ஏற்படுகிறது. தன்னால் வரையறுக்கப்பட்ட இடத்திலேயே பெண்ணை இருக்கச் செய்ய வேண்டும் என்பதை உறுதிப்படுத்திக்கொள்ள இவர்கள் பயன்படுத்தும் ஆயுதம்தான் பாலியல் வன்முறை. அதிகாரத்தையும் வலிமையையும் செலுத்தும் செயல்பாடு என்பதால் இந்த மனித உரிமை மீறல் பெரும்பாலும் ஆண்களால் பெண்களின்மீது நிகழ்த்தப்படுகிறது.
ஆண்மையச் சமூகம் விதித்த கட்டுப்பாட்டு எல்லையைத் தாண்டும் பெண், குடும்பத்திலும் பொதுவெளியிலும் எத்தகைய குரூரங்களை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது என்பதைப் பல நேரம் கற்பனை செய்துகூடப் பார்க்கமுடிவதில்லை. அப்படிப்பட்ட உண்மைக் கதைகள் பற்றித் தெரியவரும்போது ஏற்படும் மனவலியைத் தாங்க முடியாததால், அதற்கான தீர்வைத் தரமுடியாது என்பதால் பெரும்பாலானோர் அவற்றைப் பாராததுபோலவும் கேளாததுபோலவும் கடந்துசென்றுவிடுகிறோம் என்பதுதான் எதார்த்தம்.
அந்த வகையில் ‘நீ பெண் என்பதால் இங்கே உனக்கு அனுமதியில்லை’ என்று வன்முறை மொழியில் ஆண்கள் சொல்லும் நிதர்சனத்தை முகத்தில் அறைந்து சொல்லும் படம் ‘நார்த் கண்ட்ரி’ (North Country). கல்லூரியிலும் பணியிடத்திலும் பொது இடத்திலும் காலடி எடுத்துவைக்கப் பெண்கள் எத்தனையோ ஆண்டுகள் போராட வேண்டியிருந்தது.
இன்று வரையிலும் ஒவ்வோர் இடத்திலும் தங்களின் இடத்தைத் தக்கவைத்துக்கொள்ளவும் உரிமையை நிலைநாட்டிக்கொள்ளவும் இடைவிடாமல் விழிப்புணர்வுடன் செயல்பட வேண்டியிருக்கிறது. அப்படிப் பணியிடத்தில் உடல், உள்ளம், உணர்வு எனப் பல நிலைகளில் தினந்தோறும் போராட்டம் நடத்திக்கொண்டே இருக்கும் பெண்களைப் பற்றிய உண்மைக் கதைதான் ‘நார்த் கண்ட்ரி’. 2005-ஆம் ஆண்டில் வெளிவந்த இந்தத் திரைப்படத்தின் இயக்குனர் நிக்கி காரோ (Niki Caro), நாயகி சார்லைஸ் தெரான் (Charlize Theron).
ஐக்கிய அமெரிக்காவின் மின்னசோட்டா மாகாணத்தில் நடந்த பாலியல் துன்புறுத்தலுக்கு எதிரான முதல் வழக்கைப் பற்றிய கிளாரா பிங்காம் (Clara Bingham), லாரா கேன்ஸ்லர் (Laura Gansler) எழுதிய ‘கிளாஸ் ஆக்க்ஷன்’ (Class Action) என்ற புத்தகத்தை மையமாகக்கொண்டு எடுக்கப்பட்ட படம். அமெரிக்காவின் பாலியல் துன்புறுத்தல் சட்டத்தை மாற்றியமைக்கக் காரணமாக இருந்த இந்த மைல்கல் வழக்கு, 1984-ஆம் ஆண்டில் பதிவுசெய்யப்பட்டு 1998-ஆம் ஆண்டு வரை நடைபெற்றது. லோயிஸ் ஜென்சன் என்ற ஒற்றைப் பெற்றோரான பெண்ணின் 25 ஆண்டுகாலப் போராட்டம்தான் படத்தின் மையக்கரு. என்றாலும் படத்தில் வரும் சம்பவங்களைப் பார்க்கும்போது மனிதர்கள் நாகரிக வளர்ச்சி பெறுவதற்கு முன்னரான கற்காலத்தில் நடந்ததோ என்ற சந்தேகம் ஏற்படுகிறது.
‘நார்த் கண்ட்ரி’ படத்தின் நாயகி ஜோஸி அய்ம்ஸ் குடும்ப வன்முறை காரணமாகக் கணவனைவிட்டு விலகி குழந்தைகளுடன் பெற்றோரின் வீட்டில் தஞ்சமடைகிறாள். கணவனால் மகள் படும் துன்பங்களைப் புரிந்துகொண்டு அவளுக்கு ஆதரவாக நடந்துகொள்கிறார் அம்மா. ஜோஸியின் மூத்த மகனுடைய தந்தை யார் என்பது இன்றுவரை தெரியாத காரணத்தால் அவளுடைய நடத்தை மேல் அப்பாவுக்கு எப்போதுமே சந்தேகம் உண்டு. ஜோஸி தனக்குப் பெருத்த அவமானத்தை ஏற்படுத்துகிறாள் என்றும் அவள் கணவனுடைய கோபத்துக்குக் காரணம் அவளுடைய ஒழுக்கமீறல்தான் என்றும் திடமாக நம்புகிறார். அதனால் நிர்க்கதியாய் வந்து நிற்கும்போதும் அவள்மீது வெறுப்பை உமிழ்கிறார்.
இனி கணவனின் வீட்டுக்குத் திரும்புவதில்லை என்று முடிவுசெய்து வேலைதேடுகிறாள் ஜோஸி. அந்த ஊரில் இருக்கும் இரும்புச் சுரங்கத்தில் வேலை தேடிக்கொள்ளலாம் என்று பள்ளித் தோழி மூலம் தெரிந்துகொள்கிறாள். ஜோஸியின் அப்பாவும் அங்கேதான் வேலை செய்கிறார் என்றாலும் சுரங்கத்தில் பெண்கள் வேலை செய்வதில் அவருக்கு உடன்பாடு இல்லை. பெண்கள் வீட்டில் இருக்க வேண்டியவர்கள், வேலைக்குச் செல்வது மூலம் ஆண்களின் வேலைவாய்ப்பைத் தட்டிப் பறிக்கிறார்கள் என்ற எண்ணம் தந்தைக்கு மட்டுமல்ல அந்த ஊரில் இருக்கும் மற்ற ஆண்களுக்கும் இருக்கிறது என்பதைப் போகப் போகத் தெரிந்துகொள்கிறாள் ஜோஸி.
பணியிடத்தில் பெண்கள் எல்லோரும் ஒருவருடன் ஒருவர் நட்புடன் பழகுகிறார்கள். ஆனால், அங்கு பணிசெய்யும் ஆண்களில் பெரும்பாலானோர் தங்களுடைய வேலைவாய்ப்பை ஒரு பெண் பறித்துக்கொள்கிறாள் என்றும் பெண்ணின் இடம் எது என்பதை அவளுக்கு உணர்த்த வேண்டும் என்றும் நினைக்கிறார்கள். சுரங்கத்தில் உடன் பணிசெய்யும் பெண்களைத் தொடர்ந்து இழிவுபடுத்துகிறார்கள். பாலியல் கொடுமைகளைச் செய்கிறார்கள். நாகரிகமடைந்த மனிதர்கள் செய்யத்துணியாத பல இழிசெயல்களைச் செய்கிறார்கள்.
குறிப்பாக, ஜோஸியின் பள்ளித் தோழனான பாபி, கடந்தகாலத்தை நினைவில் வைத்துக்கொண்டு அவளைப் பாலியல்ரீதியாகத் துன்புறுத்துகிறான். இணங்க மறுக்கும் ஜோஸியின்மீதே பழியைத் தூக்கிப்போட்டு ஊரே தூற்றும்படி செய்கிறான். இந்தச் சம்பவத்துக்குப் பிறகு, ஜோஸியின் பதின்வயது மகனும் அம்மாவை வெறுக்கத் தொடங்குகிறான்.
பணியிடத்தில் தோழன் செய்யும் துன்புறுத்தல் குறித்து முதலில் தன்னுடைய மேலாளரிடம் புகார் செய்கிறாள் ஜோஸி. அடுத்த கட்டமாக, சுரங்க நிறுவனத்தின் முதலாளியிடம் பணியிடத்தில் எதிர்கொள்ளும் பல்வேறு பிரச்னைகளைப் பற்றியும் எடுத்துச் சொல்கிறாள். முதலில் ஆதரவாகப் பேசும் முதலாளி பின் அவளை நம்பமறுக்கிறார். இப்படியோர் இக்கட்டான நிலையில் திணறிப்போகிறாள் ஜோஸி.
பள்ளித் தோழன் பணியிடத்தில் தொடர்ந்து பாலியல் வன்முறையைச் செய்வதால் நிறுவனத்துக்கு எதிராக வழக்குத் தொடுக்க முடிவு செய்கிறாள். பெண் பணியாளர்கள் எல்லோரும் ஒன்றுசேர்ந்து வழக்குத் தொடுத்தால் சாதகமான தீர்ப்பு கிடைக்கும் என்று ஆலோசனை சொல்கிறார் ஜோஸியின் வழக்கறிஞர். வேலை போய்விடும் அல்லது இன்னும் அதிகமான துன்புறுத்தலுக்கு ஆளாகலாம் என்ற பயத்தில் இந்த வழக்கில் இணையத் தயங்குகிறார்கள் மற்ற பெண்கள். இந்த நிலையில் நிறுவனத்தின்மீது தான் தொடுத்திருக்கும் வழக்கு குறித்து விளக்குவதற்காக தொழிற்சங்கக் கூட்டத்தில் கலந்துகொண்டு ஜோஸி பேசமுனையும்போது இழிவுபடுத்தப்படுகிறாள். கூட்டத்தில் இருக்கும் ஜோஸியின் அப்பா திடீரென யாரும் எதிர்பாராத செயலொன்றைச் செய்கிறார். இதைத் தொடர்ந்து நீதிமன்றத்தில் வழக்கு நடக்கிறது. நிறுவனத்தின் சார்பில் வழக்காடும் பெண் வழக்கறிஞர் ஜோஸியின் நடத்தைகுறித்து கேள்வி எழுப்புகிறார். தனிப்பட்ட வாழ்க்கையிலும் பணியிடத்திலும் தன்னை நோக்கிப் பாயும் சவால்களை ஜோஸி எப்படி எதிர்கொள்கிறாள் என்பதுதான் கதை.
ஒரு காட்சியில் பெண்கள் உடைமாற்றும் அறையும் கழிவறையும் இருக்கும் பகுதியில் சுவர் முழுவதும் அசிங்கமான சொற்களை எழுதி, கூடவே மலத்தையும் பூசி வைத்திருக்கிறார்கள். அங்கே வரும் மேலாளர் பெண்களைக் கடிந்துகொள்வதோடு அதை அவர்களே சுத்தம் செய்யவும் பணிக்கிறார். என்ன மறுமொழி சொல்வதென்று அறியாமல் திணறும் பெண்கள் பிறகு மௌனமாகச் சுத்தம்செய்யத் தொடங்குகிறார்கள்.
உணவு இடைவேளையின்போது பாத்திரத்தைத் திறக்கிறார் ஒரு பெண். உள்ளே ஆண் உறுப்பைப் போன்ற வடிவம்கொண்ட பாலியல் சாதனமொன்று வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அதைப் பார்த்துக் கைகொட்டிக் கேலிசெய்து சிரிக்கிறார்கள் அங்கிருக்கும் ஆண்கள்.
இது போதாதென்று சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் பெண்களின் உடலைத் தகாதமுறையில் தொட்டும் உரசியும் தொல்லை தருகிறார்கள். மௌனமாக அந்த இடத்தைவிட்டு நகர்ந்து போவதைத் தவிர வேறு எதையும் செய்வதில்லை அந்தப் பெண்கள்.
மனதைப் பிசைந்த மற்றொரு காட்சி. சுரங்கத்தில் பெண்கள் பெரும்பாலான நேரம் வெட்டவெளியில் வேலைசெய்ய வேண்டியிருக்கிறது. தேவையான இடத்துக்கு நகர்த்திச் செல்லக்கூடிய கழிவறைகளைத் தங்களுக்காக நிறுவ வேண்டும் என்ற கோரிக்கையை நிர்வாகத்திடம் வைக்கிறார்கள். ஒரு நாள் பெண்களில் ஒருவர் கழிவறையைப் பயன்படுத்த உள்ளே நுழைந்ததும் மூன்று ஆண் பணியாளர்கள் ஒன்றுசேர்ந்து, அந்தப் பெண் பயத்தில் அலற அலற தலைகீழாகத் தள்ளுகிறார்கள். கழிவறைக் குழிக்குள் இருக்கும் மலமும் சிறுநீரும் கலந்த கழிவுநீர் அந்தப் பெண்ணின்மீது கவிழ்கிறது. சுற்றிநின்று கைகொட்டிச் சிரிக்கிறார்கள் அந்தக் காரியத்தைச் செய்த ஆண்கள். இத்தனைக்கும் அந்தச் சுரங்கத்தைச் சுற்றி நிறுவப்பட்ட நகரியம் அது. மிகச் சிறிய சமூகம். ஒருவருக்கொருவர் நன்கு அறிமுகமான மனிதர்கள். அப்படி இருந்தும் அருவருப்பூட்டும் செயல்களைச் செய்யத் தயங்காத ஆண்கள். என்ன செய்தாலும் யாரும் தண்டிப்பதில்லை. ஆண்களின் அநாகரிகமான செயல்களுக்கும் சேர்த்துப் பெண்கள்தான் துன்பப்பட வேண்டியிருக்கிறது.
தந்தை, கணவன், மகன், பள்ளித் தோழன், பதின்வயதில் அவளைத் தாய்மையடையச் செய்யும் ஆண், மேலாளர், நிறுவனத் தலைவர் என வாழ்க்கையில் எதிர்கொள்ளும் ஆண்களில் பெரும்பாலானவர்கள் சுயநலக்கார்களாகவே இருக்கிறார்கள். தங்களுடைய சௌகரியமான படிநிலையில் இருந்துகொண்டுதான் பெண்களின் நிலையைப் பார்க்கிறார்கள். சிலர் அப்படிப் பார்ப்பதுகூட இல்லை. தங்களின் செயல்கள் அனைத்தும் மனித உரிமை மீறல் என்பதை அவர்களில் ஒருவரும் உணர்வதில்லை. மகனாவது உலகமறியாத சிறுவன் என்று சொல்லலாம். அதே நேரத்தில், ஜோஸியின் நிலைமையைப் புரிந்துகொள்ளும் ஆண்களும் இல்லாமல் இல்லை. பள்ளித் தோழியின் கணவனும் வழக்கை எடுத்து நடத்தும் வழக்கறிஞரும் மென்மையும் மாண்பும் நுட்பமான உணர்வும் கொண்டவர்களாக அவளுக்கு ஆறுதலாக இருக்கிறார்கள். ஆனால், இப்படிப்பட்ட ஆண்களின் எண்ணிக்கையை விரல்விட்டு எண்ணிவிடலாம். ஜோஸியின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கை சமூகத்தின் குறுக்குவெட்டுத் தோற்றத்தைப் பிரதிபலிப்பதாக இருக்கிறது.
இதேபோன்ற மனித உரிமை மீறல்கள் நம் நாட்டிலும் நடந்தன, இன்றளவிலும் நடந்துகொண்டிருக்கிறன. இந்தியாவின் அரசியல் சாசனம் எல்லாக் குடிமக்களுக்கும் கண்ணியத்துடன் வாழும் உரிமை இருக்கிறது என்று பறைசாற்றுகிறது. என்றாலும் பாலியில் துன்புறுத்தலுக்கான தெளிவான சட்டம் குறித்த தேவை இருபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னர்தான் உச்சநீதிமன்றத்தின் கவனத்துக்கு வந்தது. 1997-இல் நடைபெற்ற விசாகா வழக்கில் குழந்தைத் திருமணத்துக்கு எதிராகச் செயலாற்றிய பன்வாரி தேவி என்ற சமூக சேவகி கூட்டுப் பாலியல் வன்புணர்வுக்கு ஆளானார். அந்த வழக்கின் விசாரணையின் போது பாலியல் துன்புறுத்தலுக்கான தனி சட்டங்கள் தேவை என்று உச்ச நீதிமன்றம் முடிவுசெய்தது. பாலியல் துன்புறுத்தல், பாலினம் காரணமாக பாகுபாடு காட்டுவது ஆகியவற்றில் இருந்து பணிபுரியும் பெண்களுக்குப் பாதுகாப்பை உறுதிப்படுவதற்காகத் தெளிவான விரிவான வழிமுறைகளை உருவாக்கியது. இதுதொடர்பான சட்டம் இயற்றப்படும் வரை இந்தியாவில் உள்ள அனைத்து அரசு, தனியார் பணியிடங்களில் இந்த வழிகாட்டுதல்கள் கட்டாயம் நடைமுறைப்படுத்த வேண்டும் என்றும் சொன்னது. இதனடிப்படையில் இந்தியாவில் பணியிடத்தில் பாலியல் வன்முறையிலிருந்து பெண்களுக்குப் பாதுகாப்பு அளிப்பதற்காக ‘பணியிடத்தில் பாலியல் வன்முறை (தடுப்பு, பாதுகாப்பு, குறைதீர்ப்பு) சட்டம், 2013’ நிறைவேற்றப்பட்டது. எவையெல்லாம் பாலியல் வன்முறை என்றும் பெண்களுக்குப் பாதுகாப்பான பணிச்சூழலை உறுதிசெய்ய முதலாளிகளும் நிறுவனமும் நிறைவேற்ற வேண்டிய கடமைகளையும் இந்தச் சட்டம் விரிவாக எடுத்துரைக்கிறது.
ஜோஸி தன் வாழ்க்கையைத் போராட்டக்காரியாகத் துவங்கவில்லை. கணவனின் அடி உதையைத் தாங்கமுடியாமல் அவனைவிட்டு விலகிப் பெற்றோரின் வீட்டில் அடைக்கலம் தேடுகிறாள். இரும்புச் சுரங்கத்தில் மண்ணிலும் அழுக்கிலும் இயந்திரங்களின் எண்ணெய்ப் பிசுக்கிலும் போராடித்தான் சம்பாதிக்கிறாள். வேறு எந்தப் பணியைக் காட்டிலும் சுரங்கப் பணியில் நல்ல வருவாய். தவணை முறையில் சொந்தமாக வீடுவாங்க முடிகிறது. நல்ல வாழ்க்கை வாழ உதவும் வேலையை வேண்டாமென்று விட்டுவிடவோ பிறந்துவளர்ந்த ஊரைவிட்டுப் புதிய ஊருக்குச் செல்லவோ மனமில்லை. எனவே அங்கேயே இருந்து தன் உரிமைக்காகப் போராடும் நிலைக்குத் தள்ளப்படுகிறாள். தப்ப வழியில்லாமல் அகப்பட்டுக்கொள்ளும் விலங்கு எதிரே நிற்கும் வேட்டைக்காரனின்மீது பாய்வதைப்போன்ற தற்காப்புச் செயலாகத்தான் சட்டப் போராட்டத்தில் இறங்குகிறாள். ஆனால், இந்தப் போராட்டத்தினால் கிடைக்கும் தீர்வு ஜோஸிக்கு மட்டும் உண்டானதல்ல. அவருடன் பணிபுரியும் அத்தனை பெண்களுக்கும் அவர்களின் வருங்கால சந்ததியினருக்கும் சேர்த்துத்தான் கிடைக்கிறது.
பெண்களைச் சக மனிதர்களாகப் பார்க்காமல் பாலினத்தை முதன்மைப்படுத்துவதால் நிகழ்த்தப்படும் துன்புறுத்தலையும் வன்முறையையும் மௌனமாகக் கடக்காமல் அதை எதிர்த்துச் சட்டரீதியாகப் போராடும் பெண்கள், அடுத்துவரும் தலைமுறைக்கு முன்னேற்றப் பாதையைக் கட்டமைக்கும் பணியையும் செய்கிறார்கள்.
இருந்தாலும் ‘மீ டூ’ (Me Too) வெளிப்பாட்டின்போது பணியிடம் என்ற வரைமுறைக்குள் வராத இடங்களிலும் முறைசார்ந்த மற்றும் முறைசாராப் பணிகளில் ஈடுபடும் பெண்களின்மீது பாலியல் வன்முறை எந்தெந்த வழியில் எல்லாம் நிகழ்த்தப்பட்டது என்பதைப் பார்த்தோம்.
தெருவிலும் வீட்டிலும் காட்டிலும் சுரங்கத்திலும் மேட்டிலும் எங்கெங்கெல்லாம் பெண்கள் ஆண்களுக்குச் சமமாக உழைப்பில் ஈடுபடுகிறார்களோ அங்கெல்லாம் இந்த மனித உரிமை மீறல் நடக்கிறது.
இந்த உண்மை நிகழ்வுகளை உள்ளது உள்ளபடியே பதிவுசெய்யும் தமிழ்த் திரைப்படங்களை விரல்விட்டு எண்ணிவிடலாம். பாலியல் வன்முறை குறித்துப் பல படங்கள் வந்திருந்தாலும் பணியிடத்தில் பெண்கள் எதிர்கொள்ளும் சவால்கள், இழிவுகள், துன்புறுத்தல்கள் இவை குறித்து ஒரு பெண்ணின் பார்வையில் சொல்லும் தமிழ்ப்படமே இல்லையென்றுதான் சொல்லவேண்டும். 2000-களின் தொடக்கத்தில் வந்த ‘மகளிர் மட்டும்’ அலுவலக மேலாளரின் பாலியல் துன்புறுத்தலுக்கு ஆளாகும் வெவ்வேறு படிநிலைகளில் இருக்கும் பெண்களைப் பற்றியது. குறிப்பிட்ட பணியில் அல்லது துறையில் பெண் என்ற ஒரு காரணத்தினால் மட்டுமே அவள்மீது கட்டவிழ்த்துவிடப்படும் வன்முறையையும் அந்தப் பெண் எதிர்கொள்ளும் தனிப்பட்ட பிரச்சனைகளைப் பற்றியும் பேசிய தமிழ்ப் படம் எதுவும் என் கவனத்துக்கு இன்னும் வரவில்லை.
‘நார்த் கண்ட்ரி’ திரைப்படத்தைப்போலவே பெண் தொழிலாளர்களின் நலனைக் காக்க நடத்தப்படும் போராட்டங்களையும் அவற்றுக்கான நீதிமன்றத்தின் சட்டத் தீர்வுகளையும் அதையடுத்து சமூகத்தில் ஏற்படும் மாற்றங்களையும் சட்டப் புத்தகங்களில் ஆவணப்படுத்துவதோடு பொதுமக்களின் கவனத்துக்குக் கொண்டுசெல்லவும் அவர்களின் நினைவில் நிறுத்தவும் கதை, நாடகம், திரைப்படம் போன்ற வெகுஜன ஊடகங்களைப் பயன்படுத்துவது அவசியம். ஆவணப் படங்களைவிடவும் புனைவுசார்ந்த திரைப்படங்களும் நாடகங்களும் அதிகமான பேரைச் சென்றடையும். திரைப்படத்துறை பல கோடி ரூபாய் முதலீடு செய்யப்படும் லாபநோக்கோடு செயல்படும் துறை என்றாலும் இதுபோன்ற ஊக்கமும் உந்துதலும் தரும் கதைகளைப் பதிவுசெய்வதை ஒரு சமூகக் கடமையாகக் கலைஞர்கள் அணுக வேண்டும்.
படைப்பாளர்:
கார்குழலி
தமிழ், ஆங்கிலம் என இரு மொழி எழுத்தாளர், கவிஞர், மொழிபெயர்ப்பாளர். சென்னையில் வசிக்கிறார்.
‘சந்தமாமா’ ஆங்கில இதழின் துணை ஆசிரியராகப் பணியாற்றியிருக்கிறார். ‘தி நியூ இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ்’ நாளிதழில் இளம் பருவத்தினருக்காகத் தமிழக வரலாறு பற்றிய சுவையான குறிப்புகளை வாரத் தொடராக இரண்டரை வருடங்களுக்கும் மேலாக எழுதியிருக்கிறார். துலிகா பப்ளிஷர்ஸ், பிரதம் புக்ஸ் போன்ற பதிப்பகங்களின் தமிழ் மொழிபெயர்ப்பாளராக 45-க்கும் அதிகமான குழந்தைகள் புத்தகங்களை மொழியாக்கம் செய்திருக்கிறார். தமிழக சமூக நலத்துறை, உலக சுகாதார நிறுவனம் (WHO), சேவ் தி சில்ட்ரன் (Save the Children), பன்னாட்டு எயிட்ஸ் தடுப்புமருந்து முன்னெடுப்பு (IAVI), துளிர் – குழந்தைப் பாலியல் வன்முறைத் தடுப்பு (Tulir CPHCSA) போன்ற நிறுவனங்களுடன் எழுத்தாளராகவும் மொழிபெயர்ப்பாளராகவும் பணியாற்றியிருக்கிறார்.
தற்போது படைப்பு, தகவு, கனலி, தமிழினி, யாவரும், புதிய தலைமுறை, ஓபன் ஹொரைஸன், குங்குமம், தினத்தந்தி தேவதை போன்ற பல்வேறு தமிழ் இணைய இதழ்களிலும் அச்சு இதழ்களிலும் இவருடைய கட்டுரைகளும் கவிதைகளும் மொழியாக்கங்களும் வெளியாகி வருகின்றன.
மேலும் படிக்க...
Powered by YARPP.
