“டே, நீ இதைப் பண்ண இப்படி பயந்தாங்கொள்ளியா இருக்க… அப்போ பொட்டதான் நீயி…” என்றாள் சிந்து காட்டமாக.
“நீதான் பொட்டை, நான் ஆம்பளை” என்று உடனடி பதிலடியாக வந்தது ஜீவாவிடமிருந்து.
இந்த உரையாடல்களை வேறு எழுத்து வேலையாக இருந்தாலும் ஆசிரியர் தனலட்சுமி உற்றுக் கவனித்தே வந்தார்.
“ஏய் சிந்து, ஒரு பொண்ணே பொட்டைங்கிற வார்த்தைய இழிவா பயன்படுத்தலாமா? என்னபா இப்படி பண்ற? நம்மை நாமே இழிவுபடுத்திக்கறதா?” என்று கடிந்தாள் புஜ்ஜி.
அவளே தொடர்ந்து… ”டீச்சர் இவுங்க பேசறத கேட்டிங்களா! பொட்டன்னா பொண்ணுதான். சிந்துவே இப்படி இழிவாபயன்படுத்தறது வருத்தமா இருக்கு. ஏன் இந்த வார்த்தையை இப்படி இழிவா பயன்படுத்தறாங்க? அதன் உண்மையான பொருள் என்னான்னு தெரிஞ்சுக்கணும் டீச்சர்” என்று தன் விருப்பத்தைக் கூறினாள் புஜ்ஜி.
“நானும் இதைத்தான் நினைச்சேன். நீயே கேட்டுட்ட புஜ்ஜி, மிக்க மகிழ்ச்சி. இன்னிக்கி கடைசி பாடவேளைல உரையாடல் வைப்போம்ல… இதைப் பற்றி உரையாடலாம். வேறேதேனும் தலைப்பு நிலுவைல இருக்கா?” என்று வினவினார் ஆசிரியர் தனலட்சுமி.
” இல்லை டீச்சர்” என்றான் முகில்.
“சரி… இன்று இந்தத் தலைப்பிலேயே உரையாடிடுவோம்” என, சமூக அறிவியல் வகுப்புக்கான பாடத்தைத் தொடங்கினார்.
கடைசி பாடவேளைக்கு முந்தைய இடைவேளைக்கான மணி அடித்தவுடனே புஜ்ஜி, தனலட்சுமி ஓடிவந்தாள்.
“டீச்சர் டீச்சர்… வாங்க வகுப்புக்கு உரையாடல் நடத்தணும்னு சொன்னோம்ல” என்று பரபரத்தாள் புஜ்ஜி.
“புஜ்ஜி, இடைவேளை முடிந்து நீ வகுப்புக்குத் திரும்பும்போது நான் அங்கு இருப்பேன் சரியா” என்று ஆசிரியர் அனுப்பினார் புஜ்ஜியை.
“மா… லை வணக்கம் டீச்சர்” என்றனர், தனலட்சுமி ஆசிரியர் வகுப்புக்குள் நுழைந்ததும்.
“அனைவருக்கும் வணக்கம்… உரையாடலைத் தொடங்கலாமா?” என்றார் ஆசிரியர்.
“ம்… சரி… உரையாடலைத் தொடங்குவோம். புஜ்ஜி விரும்பிக் கேட்டதால பொட்டைங்கிற தலைப்புல உரையாடப் போறோம். பொட்டைங்கிற சொல்லின் பொருள் என்ன? இந்தச் சொல் எந்தப் பொருளில் பயன்படுத்தப்படுது? இதை எங்கெல்லாம் பயன்படுத்தி கேட்டிருக்கீங்க?” என ஆரம்பித்தார் ஆசிரியர்.
உரையாடும்போது வட்ட வடிவில் அனைவரும் அமர்வது வழக்கம். இன்றும் அப்படியே…
“ சரிங்க டீச்சர், நான் முதல்ல சொல்றேன். பொட்டன்னா பெண். எங்க வீதில சண்டை போடும்போது அடிக்கடி இந்தச் சொல் பயன்படுத்தக் கேட்டிருக்கேன். ஆண் துணிச்சலா ஒரு செயலைச் செய்யலைன்னா இப்படிச் சொல்லிப் பார்த்திருக்கேன்” என்றான் ஏழுமலை.
”சிறப்பு! அடுத்து பகலவன் சொல்லு” என்றார் தனலட்சுமி.
“எனக்குப் பொருளெல்லாம் தெரியல. ஆனா, விளையாட்டுல நல்லா விளையாடலன்னாலும் தோத்துப்போகும்போதும் ஆண்களை அந்த வார்த்தையைச் சொல்லி, திட்டிக் கேட்டிருக்கேன்” என்றான் பகலவன்.
“சரியா சொன்ன பகலவா. பிறகு பாஷா நீ சொல்லு” என்றார் ஆசிரியர்.
“டீச்சர் அதனோட பொருள் பொட்டைக் கோழின்னா பெண் கோழியச் சொல்றோம்னு புரியுது. அங்க வீட்ல ஆண்கள் அழும்போது, ‘ஏன்பா பொட்டச்சி மாதிரி அழுவுற’ன்னு கேட்பாங்க… ஏன் டீச்சர் ஆண் துக்கத்துல அழுவாச்சி வரும்தான… ஏன் பெண்கள் மட்டும்தான் அழணுமா?” என்று அப்பாவியாகக் கேட்டான் பாஷா.
“சரியான கேள்வி… உரையாடலின் முடிவில் பேசுவோம். இப்போ கதிரவன் நீ சொல்லுப்பா” என்றார் ஆசிரியர்.
“பொட்டைன்னா பொண்ணுதான் டீச்சர். வீட்டுக்கு வெளில இருந்து யாராவது சண்டைக்கு வரும்போது எங்கப்பா அமைதியா அதை எதிர்க்காம உட்கார்ந்திருந்தா, ‘பொட்டச்சி நானே போயி சண்டை போடுவேன். நீங்க இப்படி சும்மா உக்கார்ந்துக்கிட்டு இருக்கிங்களே’னு அம்மா சொல்லுவாங்க” என்றான் கதிரவன்
”ஓ அம்மா சொல்வாங்களா? அடுத்து புஜ்ஜியோட முறை… சொல்லுமா” என்றார் ஆசிரியர்.
”பொட்டைன்னா பொண்ணுதான். ஆண்கள் இழிவா சொல்றதுக்கு இந்த வார்த்தையைப் பயன்படுத்தறாங்க. ஆனா, எனக்குச் சுத்தமா பிடிக்காது. நான் பயன்படுத்தமாட்டேன் டீச்சர். எங்க வீட்ல எங்க அண்ணன் வீட்டு வேலை எதாவது செஞ்சான்னா, ‘ஏன்பா பொட்டச்சி மாதிரி வீட்டுவேலை செய்யறே’னு கேட்பாங்க அப்பா” என்று நிதானித்துப் பேசினாள் புஜ்ஜி.
”புஜ்ஜியின் ஆதங்கம் அனைவருக்கும் புரிஞ்சிருக்கும்னு நெனக்கிறேன். சரி கார்த்தி நீ சொல்லுப்பா” என்றார் ஆசிரியர்.
”இல்ல டீச்சர். நான் இன்னும் கொஞ்சம் யோசிக்க நேரம் வேணும்… அதனால பிறகு பேசறேன்” என்றான் கார்த்தி.
அடுத்து அமர்ந்திருந்த திவ்யாவைப் பேசச் சொன்னார் ஆசிரியர்.
”பொட்டைன்னா பொண்ணுதான். நான் கல்லாங்காய் நவீனோடு விளையாண்டேன். உடனே நண்பன் யாகைய்யா வந்து, ‘ஏண்டா பொண்ணுங்க விளையாட்ட விளையாடற’னு கிண்டல்” என்று சொல்லி முடிக்கும்முன்னே, யாகைய்யா குறுக்கிட்டு, “நான் அப்படி சொல்லல” என்று சொன்னதும்…
ஆசிரியர் குறுக்கிட்டு, “யாகைய்யா உன் முறை வரும்போது காத்திருந்து நீ கருத்து சொல்லலாம்.இப்போ குறுக்கிடுவது தவறு“ என்றார் ஆசிரியர்.
“மன்னிக்கணும் டீச்சர். இருந்தாலும் என்னைப் பற்றிச் சொல்லும்போது எப்படி கேட்காமல் இருப்பது“ என ஆதங்கப்பட்டான் யாகைய்யா.
“ம்… அடுத்து நான்சியோட முறை… சொல்லுமா” என்றார் ஆசிரியர் தனலட்சுமி.
“பொட்டைன்னா பொண்ணுதான். ஆனா, ஆணைத் திட்டும்போது ஏன் பொட்டைன்னு திட்றாங்கன்னு தெரியல. இதெல்லாம் ஆணாலதான் முடியும்னு சமூகத்துல விதிமுறையாவே இருக்கு. அப்போ பெண்ணால துணிச்சலா வீரமா இருக்க முடியாதா?“ என்றாள் நான்சி.
”கார்த்தி இன்னும் கருத்து சொல்லல… சொல்லுப்பா” என்றார் ஆசிரியர்.
”ஆண் பயப்பட்டான்னா, அப்போ அந்த வார்த்தையால அவனை மலிவாச் சொல்வாங்க டீச்சர்” என்று நச்சென்று கருத்தை உதிர்த்தான் கார்த்தி.
”அனைவரும் தங்கள் கருத்துகளை வெளிப்படையாகவும் அருமையாகவும்சொல்லியிருந்தீங்க. இப்போ தொகுத்துச் சொல்வோம். அவங்கவங்க சிந்தித்து முடிவுக்கு வரட்டும்…”
கலந்துரையாடல் சமத்துவ வெளிக்கான திறவுகோல். மிக்க மகிழ்வாக இருந்தது உரையாடல்.
“பொட்டைன்னா பொண்ணு அப்படின்னு பெரும்பாலானோர் சரியா பொருள் சொல்லியிருந்தீங்க. நம் சமூகத்தில் இந்தச் சொல் படிச்சவங்க, படிக்காதவங்கன்னு வித்தியாசம் இல்லாம இழிவைச் சுட்டும்போது இது பயன்படுத்தப்படுதுதான். மாறணும்.
ஆதிகாலத்துல தாய்வழி பொதுவுடைமைச் சமூகத்தைக் கொண்டதாக இருந்தது. பொதுவுடைமைன்னா எல்லாமும் எல்லாருக்கும்னு சொல்ற சமூகம். அதுல பெண்தான் தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்று நடத்தினாங்க.
பிறகு காலம் மாற மாற ஆண் மேலாதிக்கம் வந்து, தந்தை வழி தனியுடைமை சமூகமா சுயநலமா மாறிடுச்சு. அதுல பெண் என்ற சொல் இழிவா பயன்படுத்தப்படுது.
எப்படின்னா, ஆண் என்றாலே துணிச்சல், கம்பீரம், வீரம், பொதுவெளில செயல்படறது, ஆவேசம் அப்படினு பல விஷயங்கள் இருக்கணும்னு சமூகம் விதி அமைச்சு வைச்சிருக்கு.
வேலைகளைக்கூட உண்மையாகவே உயிரியல்பூர்வமா முடியுமா முடியாதான்னு பார்க்காமலேயே ஆண் செய்யும் வேலையைப் பெண் செய்ய முடியாதுன்னு கட்டமைச்சிருக்கு. ஆண், பெண் இருவரும் இந்த மாதிரி கருத்தியல் கொண்ட சமூகத்தில் இந்த உயிரியலுக்கு எதிரான கருத்துகளால் நிரப்பி வளர்க்கப்படறாங்க.
இப்படி வளர்க்கப்படறதால இதை அறிவியல் மனப்பான்மையோடு பரிணாம வளர்ச்சி, உயிரியல் போன்றவற்றின் படியெல்லாம் பார்க்காம ஆண்தான் வலிமையான உயிரி அப்படிங்கிற கருத்துல ஊறிடறாங்க. பெண்ணை வலிமை குறைவானவனு நினைக்க வைச்சிடறாங்க. இதெல்லாம் நம்மைச் சிந்திக்க விடாம செய்யுதுன்னுகூட சொல்லலாம்.
பத்தாத குறைக்கு ‘பொட்டை கோழி கூவி பொழுது விடியாது’ போன்ற பழமொழிகள் வேறு இந்தக் கருத்தியலுக்கு எல்லாம் தீனி போடுது.
அப்போ உண்மை என்னன்னு நீங்க மனசுக்குள்ள கேட்கறது புரியுது.
ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் சில தனித்த உயிரியல் செயல்பாடுகள் இருக்கு. அதை ஒரே தட்டில் வைத்துப் பார்ப்பது நியாயமில்லை.
ஆதி சமூகம் பெண்ணால் தலைமை தாங்கப்பட்டிருக்கு. இப்பவும்கூட உலக அளவில் பெண் தலைவர்கள், ஆளுமைகள், செயல்பாட்டாளர்கள் இருக்கறாங்க. கொரோனா காலகட்டத்திலும் சிறப்பான தலைமையாவும் செயல்படறாங்க. ஏன் நம் வீட்ல பெண்கள் சிறப்பா செயல்படறத பார்த்துக்கிட்டுதானே இருக்கோம்?
சரி இதெல்லாம் கூட விட்டுங்க. யார் வலிமை, வலிமை இல்லைங்கிறதே வேணாம். நமக்கு உருவம் கொடுத்து ஒவ்வோர் உயிரையும் வளர்த்தவள் பெண் – அதான் அம்மா. உங்களுக்கு ஆசிரியரா இருக்கற நான்கூட பெண் தான். இந்தச் சமூகமே அடுத்தடுத்த தலைமுறை தலைமுறையாக நீண்டு மனித இனம் அழியாம இருக்கக் காரணமே பெண்தான். நம்மைப் பெற்றவர், கூட வாழ்றவங்கன்னு சமூகத்துல சரிபாதியா பெண்கள் இருக்காங்க. அவங்கள பொட்டை போன்ற சொல்லால் இழிவான பொருள்படும்படி சுட்டுவது முறையா என அனைவரும் யோசிங்க.
பெண்கள் உயிரியல்ரீதியாகவே வலிமை உள்ளவர்கள். அவங்களுக்கு மனவலிமை, நோய் எதிர்ப்புத் திறன், தப்பிப் பிழைக்கும் ஆற்றல் அதிகம்னு அறிவியலே சொல்லுது.
தாய் குழந்தையைப் பெற்றெடுக்கும்போது சுமார் 20 மேற்பட்ட எலும்புகள் உடையும் வலியைத் தாங்கிட்டுத்தான் குழந்தையைப் பெற்றெடுக்கறாங்க. இவ்ளோ வலியைத் தாங்கினவங்க… ஏதாவது சின்னத் துன்பம் வந்தா கோழை மாதிரி அழறாங்கன்னும், அழறதே கோழை, அதனால ‘ஆண் வீரமானவன் கோழை மாதிரி அழக் கூடாது’ன்னும் சொல்லி வளர்க்கப்படறாங்க. ஆனா, சோகம் வரும்போது மனிதர்களுக்கு அழுகை இயற்கைதான் பாஷா. இயல்பாவே இருப்போம் பாஷா.
தொடர்ந்து நிறைய வாசிங்க. அது நம்மைப் பண்படுத்தும். மீண்டும் வேறொரு தலைப்புல அடுத்த வகுப்புல உரையாடலாம்” என்று நீண்ட உரையை முடித்தார் ஆசிரியர் தனலட்சுமி.
“ரொம்ப நன்றிங்க டீச்சர். நிறைய தெரிந்து கொண்டோம்” என்றாள் புஜ்ஜி மனநிறைவோடு…
பெண்கள் உயிரியல் ரீதியாகவே வலிமையானவர்கள். இனி இழிவா பொருள்படும்படி அந்த வார்த்தையை உபயோகிக்கமாட்டேன் டீச்சர்” என்று ஜீவா தீர்மானமாகச் சொன்னான்.
“டீச்சர், பொட்டைங்கிற சொல்லை எப்படி நம்மை அறியாம இழிவா, அவமானம் தரும்படி பயன்படுத்த வைச்சுட்டாங்கன்னு புரிய வைச்சிட்டிங்க. நன்றி டீச்சர். இனி அந்தப் பொருள்படும்படி சொல்லமாட்டேன். நாம் வலிமையானவர்கள். பொட்டைன்னு சொன்னா இழிவா நினைக்கத் தேவையில்லை. உயிரியல்படியே வலிமையாகவே நினைப்போம் பெண்கள் அனைவரும்” – சிந்துவும் தக்க தருணத்தில் உணர்ச்சி ததும்பக் கூறினாள்.
”மிக்க மகிழ்ச்சி, பொட்டை ஓர் உயிரியல் வலிமை, இழிவு அல்ல, அவமானமும் அல்ல… அனைவருக்கும் நன்றி.மீண்டும் நாளைச் சந்திப்போம்” என மன நிறைவோடு தனலட்சுமி கூற வகுப்பு நிறைவடைந்தது.
கட்டுரையாளர்:
சாந்த சீலா
சாந்த சீலா கடந்த 17 ஆண்டுகளாக ஆசிரியராகப் பணிபுரிகிறார். கும்முடிப்பூண்டியை அடுத்த பூவலை கிராமத்தின் ஊராட்சி ஒன்றிய நடுநிலைப் பள்ளியில் ஆசிரியர். பேருந்து வசதி கூட சரியாக இல்லாத இந்த ஊரிலேயே தங்கி, பெரும்பாலும் ஒடுக்கப்பட்ட சமூகத்தைச் சேர்ந்த குழந்தைகளுக்கு கல்வியறிவு தருகிறார். இவரால் இந்தப் பள்ளியில் இடைநிற்றல் குறைந்திருக்கிறது. பள்ளி மேலாண்மைக் குழுவின் ஆசிரிய உறுப்பினராகவும் இருக்கிறார். கல்வியின் நோக்கமான படைப்பாற்றல் வெளிப்பட குழந்தை மையக் கல்வி அமைய வேண்டும் என்றும் விளிம்புநிலை குழந்தைகளும் மையநீரோட்டத்தில் இணைய வேண்டும் செயல்படும் அரசு பள்ளி ஆசிரியர். குழந்தைகளைக் கொண்டாடுவோம் கல்வி இயக்கம், குழந்தைநேயப் பள்ளிகள் கூட்டமைப்பு போன்ற அமைப்புகளில் செயலாற்றிக் கொண்டுவருகிறார்.
கோவிட் காலத்தில் ஊராட்சி மன்றத்துடன் இணைந்து மக்களுக்குத் தேவையான விலையில்லா அரிசி, பருப்பு, எண்ணெய் போன்ற அத்தியாவசிய பொருள்களுக்கு ஏற்பாடு செய்து விநியோகம் செய்திருக்கிறார். அத்துடன் இடைநிலைப் பள்ளி மாணவர்களுக்காகப் பள்ளியுடன் இணைந்து ‘இளந்தளிர் திட்டம்’ மூலம் குழந்தைகளுக்கான விலையில்லா ‘ஹெல்த் கிட்’ ஒன்றும் வழங்கியிருக்கிறார். நண்பர்கள் உதவியுடன் இந்தத் திட்டம்மூலம் சிற்றுண்டி, டியூஷன் போன்றவையும் பள்ளியுடன் சேர்ந்து ஏற்பாடு செய்கிறார். தன்னிடம் பயிலும் குழந்தைகளைக் களப்பயணங்கள் அழைத்துச் செல்வதன் மூலமும், போட்டிகள், கற்றல் நிகழ்வுகளுக்கு அழைத்துச் செல்வதன் மூலமும் தரமான வாழ்க்கைக் கல்வியைத் தரத் தொடர்ந்து முயன்று கொண்டிருக்கிறார். தமிழினி வழங்கும் டாக்டர் அம்பேத்கர் விருதுப் பெற்றவர்.
பள்ளிப் பக்கங்களில் முந்தைய பகுதிகள்